به قلم دكتر رضا راست منش، دكتراي تخصصي تغذيه و رژيم درماني
در كنار اينكه مسايلي همچون تطبيق بدن به رژيم كم كالري و دلايل فيزيولوژيك بسيار مهم است، يكي از مهمترين موانع كه حاصل نحوه رفتار خود ماست، كاهش پايبندي به اجراي رژيم به همان خوبي روزهاي اول است.
بسياري از افراد وقتي ميزان كاهش وزن در رژيم غذايي خوب باشد؛ اشتياق بيشتري براي اجراي رژيم هاي كاهش وزن از خود نشان مي دهند. ولي سوال اصلي اين است: چرا ميزان كاهش وزن طي زمان در برخي از افراد كمتر مي شود؟
به سوال بالا دقت كنيد: عرض كردم در "برخي افراد" و نه همه افراد.
در كنار اينكه مسايلي همچون تطبيق بدن به رژيم كم كالري و دلايل فيزيولوژيك بسيار مهم است، يكي از مهمترين موانع كه حاصل نحوه رفتار خود ماست، كاهش پايبندي به اجراي رژيم به همان خوبي روزهاي اول است.
بسياري از ما تا زماني كه وزن و سايزمان به يك حد نگران كننده يا آزاردهنده نرسيده، شروع رژيم گرفتن را به تعويق مي اندازيم. پس از اينكه اين نگراني و آزار از حد آستانه گذشت، تازه براي فرار از اين وضعيت هر رژيمي را -ولو هرچقدر سخت يا آسان- به خوبي اجرا مي كنيم و در همان دو سه هفته اول بسيار خوب هم جواب مي گيريم. اما جالب اينجاست: اين بار به جاي اينكه نتيجه خوب حاصله باعث افزايش اشتياق ما براي اتمام رژيم تا رهايي كامل از سايز بد و اضافه وزن منجر شود، به خاطر حاشيه امنيتي كه در پي همين چند كيلو كاهش وزن و سايز به دست آورده ايم؛ نسبت به اجراي رژيم و پايبندي كامل به رژيم كاهلي مي كنيم. نتيجه اينكه يا مجددا بي خيال رژيم مي شويم و يا اشتباه خودمان را در اجراي كامل رژيم، به پاي ناكارآمدي رژيم تجويز شده مي گذاريم.
نا اميد از وضعيت پيش آمده، از اين دكتر به آن دكتر مي رويم و با هر دكتر جديد همين سيكل معيوب را طي مي كنيم و بدن خود را آنچنان مقاوم مي كنيم كه اين بار اگر به اشتباه خودمان پي هم ببريم ديگر دير شده است!
رژيم را شروع كه كرديم نبايد بدون دليل بين راه نيمه كاره رها كنيم.